ஸ்ரீதர் சுப்ரமணியம்

கடந்த இரண்டு நாட்களாக உலகெங்கும் அல்லோலகல்லோலப் பட்டுக் கொண்டிருக்கும் பெயர் ஜேம்ஸ் வெப் தொலைநோக்கிதான். அந்தத் தொலைநோக்கி எடுத்த முதல் படத்தை அமெரிக்க அதிபர் ஜோ பைடன் அதிகாரபூர்வமாக  வெளியிட்டார். தொடர்ந்து பல படங்கள் வெளிவந்து மக்களை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்திக் கொண்டிருக்கின்றன.

ஜேம்ஸ் ஈ வெப் என்பவர் நாசாவின் மூத்த அதிகாரியாக அதன் ஆரம்ப நாட்களில் நாட்களில் பணிபுரிந்து பல்வேறு தொழில் நுட்ப முன்னேற்றங்களுக்கு வித்திட்டவர். அவர் நினைவாக இந்த தொலைநோக்கிக்கு அவர் பெயர் வைத்திருக்கிறார்கள். இதுவரை தொண்ணூறுக்கும் மேற்பட்ட தொலைநோக்கிகள் பூமியை சுற்றிக் கொண்டிருக்கின்றன. அவற்றில் 61 தொலைநோக்கிகள் பல்வேறு காரணங்களுக்காக பயன்பாட்டில் இல்லை. மீதி இன்றும் பயன்பாட்டில் உள்ளன. இதுவரை அனுப்பியதிலேயே பெரிய தொலைநோக்கியான ஹபிள் டெலஸ்கோப் அண்டங்கள், அண்டப் பேரடைகள், வாயு மேகங்களை எல்லாம் முன்பு எப்போதும் இல்லாத துல்லியத்தில் படமெடுத்து அனுப்பிக் கொண்டிருந்தது. இப்போது ஜேம்ஸ் வெப் அதனை அடுத்த கட்டத்துக்கு கொண்டு செல்கிறது.

விண்ணில் ஏவப்படும் இந்தத் தொலைநோக்கிகள் வழக்கமாக நமக்குப் பரிச்சயமான தொலைநோக்கி வடிவில் இவை இருக்காது. அதற்குக் காரணம் அவற்றின் நோக்கம் பார்ப்பது இல்லை. சேகரிப்பது. விண்ணில் இருந்து வரும் ஒளிகளை பிடித்து சேகரித்து அவற்றை பிரித்து மேய்வதுதான் இவற்றின் நோக்கம். ‘தொலைநோக்கி என்பது உண்மையில் ஒளியை சேகரிக்கும் பக்கெட், அவ்வளவுதான்,’ என்று நாசா விஞ்ஞானி நாடலி படாலியா கூறுகிறார். எனவேதான் ஹபிள், ஜேம்ஸ் வெப் போன்றவை கண்ணாடிகளால் அமைந்துள்ளன. (கண்ணாடி என்பது ஒரு உருவகத்துக்குத்தான் சொல்லப்படுகிறது.)

இப்படி விண்ணில் இருந்து வரும் ஒளிகளை பிடித்து என்ன செய்ய இயலும்? பல்வேறு விஷயங்களை புரிந்து கொள்ளலாம். ஒளி என்பது கடந்த காலத்தை நமக்குக் காட்டும் திரைப்படம். உதாரணத்துக்கு, நாம் மொட்டை மாடிக்குப் போய் மேலே பார்த்தால் நமக்குத் தென்படும் சூரியன் என்பது உண்மையில் சூரியன் கிடையாது. எட்டு நிமிடங்களுக்கு முன்பு சூரியனிடம் இருந்து கிளம்பிய ஒளிதான் இப்போது நமக்குத் தெரிகிறது. அதாவது சூரியனின் ஒளி சூரியனிடம் இருந்து கிளம்பி நம்மை வந்தடைய எட்டு நிமிடம் ஆகிறது. அந்த அளவுக்கு தொலைவில் சூரியன் இருக்கிறது என்று அர்த்தம். எனவே, நாம் எப்போது சூரியனைப் பார்த்தாலும் அதன் கடந்த காலத்தைத்தான் பார்க்கிறோம் என்று அர்த்தம். போலவே, நாம் காணும் நிலவு கூட ஒன்றேகால் நொடிகளுக்கு முன்பு நிலவிடம் இருந்து கிளம்பிய ஒளிதான்.

நமக்கு நெருக்கமாக இருக்கும் சூரியக் குடும்பத்திலேயே இப்படி எனில் தொலைதூர கிரகங்கள், நட்சத்திரங்கள், அண்டங்கள் போன்றவற்றை யோசித்துப் பாருங்கள். அவற்றின் ஒளி அவற்றிடம் இருந்து புறப்பட்டு நம் கண்களை அடைவதற்கே பல ஆண்டுகள் பிடிக்கின்றன. இதனால்தான் விண்வெளியில் தூரங்களை மீட்டர், கிலோ மீட்டர் என்று கணக்கிடுவதில்லை. அவற்றை ‘ஒளி ஆண்டுகள்’ என்று சொல்கிறார்கள். அதாவது ஒளி ஒரு முழு ஆண்டு பயணம் செய்தால் எவ்வளவு தூரத்தை கடக்குமோ அந்த தூரம் ஒளி ஆண்டு எனப்படுகிறது. ஒளி ஒரு நொடிக்கு மூன்று லட்சம் கிலோ மீட்டர்கள் பயணிக்கிறது எனில் ஒரு ஆண்டில் எவ்வளவு தூரத்தைக் கடக்கும் என்று கணக்குப் போட்டுக் கொள்ளுங்கள்!

நமது சூரியக் குடும்பத்துக்கு மிக அருகில் உள்ள இன்னொரு சூரியக் குடும்பம் ‘ஆல்பா சென்டாரி’ என்று அழைக்கப்படுகிறது. அது சுமார் 4.37 ஒளி ஆண்டுகள் தாண்டி இருக்கிறது. அதாவது வானத்தில் ஆல்பா சென்டாரியை பார்த்தோம் எனில் அது இப்போது இருக்கும் சென்டாரி அல்ல. 4.37 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சென்டாரியில் இருந்து புறப்பட்ட ஒளிதான் இப்போது நமக்குத் தென்படுகிறது. ஒருவேளை, இன்று காலை ஏதோ காரணத்தில் ஆல்பா சென்டாரி வெடித்து சிதறிப் போனால் அது நமக்குத் தெரிய வரவே நான்கரை ஆண்டுகள் பிடிக்கும்.

இப்படி ஒளி ஒரு இடத்தில் இருந்து இன்னொரு இடத்துக்கு பயணிக்கும் போது அதன் அலைவரிசை நீண்டு கொண்டே வந்து மாற்றமடைகிறது. அதாவது பயணம் செய்து களைப்படைந்து விடுகிறது. அதன் அலைவரிசை புற ஊதாக்கதிர்களில் (ultraviolet) இருந்து அகச்சிவப்பு கதிர்களுக்கு (infrared) மாறுகிறது. இதற்கு redshifting என்று பெயர். அந்த ஒளியைப் பக்கெட்டில் பிடித்து அதன் அலைவரிசையை பார்த்தால் எங்கிருந்து வந்திருக்கிறது, பயணித்த தூரம் என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். இந்த டெக்னிக் மூலம் மிக மிகப் பழைய அண்டங்கள் போன்றவற்றையும் கண்டுபிடிக்க முடியும். அதாவது ஒரு அண்டம் சுமார் 10 கோடி ஆண்டுகளுக்கு முன்பு உருவாகி இருந்தால் அதையும் நூல் பிடித்துப் பார்த்து விட இயலும்.

இதைத்தான் ஜேம்ஸ் வெப் தொலைநோக்கி செய்யப் போகிறது. இது ஒரு அகச்சிவப்பு தொலைநோக்கி என்பதால் அந்த சாத்தியம் இருக்கிறது. கூடவே விண்வெளியில் அண்டங்களைத் தேடுவதில் இதற்கு முன்பு வந்த ஹபிளுக்கு முக்கிய பிரச்சினை ஒன்று இருந்தது. பல அண்டங்கள், நட்சத்திரக் கூட்டங்கள் சரியாக பார்க்க இயலாமல் வாயு மேகங்களினால் மறைக்கப்பட்டிருந்தன. புற ஊதாக்கதிர் மூலமே ஹபிள் இயங்கியதால் அந்த வாயு மேகங்களைத் தாண்டிப் பார்க்க இயலவில்லை. மாறாக ஜேம்ஸ் வெப் அகச்சிவப்பு கதிர்களை வைத்து இயங்குவதால் இந்த தொந்தரவான வாயுக்கூட்டங்களை மீறி அவற்றுக்கு அப்பால் இருப்பவற்றைப் பார்க்க முடியும்.

இப்படி அகச்சிவப்பு அலைகளைக் கொண்டு இயங்குவதால் இதனை பூமியின் சுற்று வட்டப் பாதையில் இயக்க முடியாது. சூரியனின் ஒளி மேலே பட்டு சூடாகி விடும். எனவே, பூமியில் இருந்து 15 லட்சம் கிலோமீட்டர் தூரத்தில் கொண்டு போய் வைத்திருக்கிறார்கள். இதில் இருந்த ஒரு முக்கிய பிரச்சினை தொலைநோக்கியில் ஏதாவது பிரச்சினை உருவானால் ஒன்றுமே செய்ய முடியாது. ஜேம்ஸ் வெப் விண்வெளிக்குப் போய் தானாகவே விரிவடைந்து கொண்டு தானே இயக்கிக்கொண்டு தானே வேலை செய்ய வேண்டும். ஒரே ஒரு சிறிய பிரச்சினை என்றால்கூட அவ்வளவுதான். மொத்த ப்ராஜக்ட்டும் நாசம். அதாவது ஒரே ஒரு பால்தான் போடப்படும்; அதிலேயே செஞ்சுரி அடிக்க வேண்டும் என்ற நிலை.

அந்த செஞ்சுரியை ஜேம்ஸ் வெப் அடித்துக் காட்டி இருக்கிறது. மானுட உழைப்பின், மானுட அறிவின் உச்சம்தான் இந்த ஜேம்ஸ் வெப். பத்தாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட விஞ்ஞானிகள், என்ஜினியர்கள் இணைந்து இருபது ஆண்டுகள் போட்ட உழைப்பின் பலனை இப்போது அறுவடை செய்ய ஆரம்பித்திருக்கிறோம். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பிரபஞ்சத்தின் வெளிகளை ஜேம்ஸ் வெப் தட்டித் திறந்து கொண்டிருக்கிறது. இனிமேல்தான் அதன் நாட்டியம் ஆரம்பமாகப் போகிறது. நட்சத்திரங்கள், கிரகங்கள் போன்றவை எப்படி உருக் கொள்கின்றன என்று கண்டறிய முடியும். பிரபஞ்சம் துவங்கி முன்னூறு மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை பின்னால் போய் பார்க்க இயலும். அதன் மூலம் பிரபஞ்ச உருவாக்கத்தில் உள்ள சில மர்ம முடிச்சுகளை அவிழ்க்கலாம்.

பற்பல ஒளி ஆண்டுகள் காலத்தின் பின்னே செல்ல இயல்வது போல ஜேம்ஸ் வெப் தொலைநோக்கிக்கு இன்னொரு பயன்பாடும் இருக்கிறது. இந்தத் தொலைநோக்கியின் காமிரா கண்ணாடி மிகப் பெரியது. சுமார் ஒரு டென்னிஸ் மைதானம் அளவுக்கு இருக்கும். இதன் துல்லியம் எவ்வளவு எனில் நிலவில் ஒரு பாறை மேல் ஒரு ஈ உட்காரந்திருந்தால் அதனை HD தரத்தில் படம் எடுக்க முடியும். இந்தத் துல்லியம் காரணமாக நமக்கு அருகே உள்ள நட்சத்திரக் கூட்டங்களில் ஏதாவது கிரகத்தில் உயிரினங்கள் உள்ளனவா என்றும் தேட இயலும்.

அங்கே நகரங்கள் இருந்தால் அதனைப் படம் எடுக்கும் அளவு போக முடியாது எனினும் அந்த கிரகங்களின் வெப்ப அலைமானிகளை (heat signature) வைத்து அங்கே எந்த மாதிரி வாயுக்கள், வேதிப் பொருட்கள் உள்ளன என்பதைக் கண்டறிய முடியும். அதை வைத்து அங்கே உயிரினங்கள் இருக்கின்றனவா என்ற முடிவுக்கு வர முடியும். ஏலியன்கள் யாரும் இல்லை என்றால் கூட மனிதர்கள் வாழத் தகுதியான கிரகங்கள் வேறு ஏதாவது அருகில் இருக்கிறதா என்று பார்க்க முடியும். இப்போதைக்கு மூட்டை முடிச்சு கட்டிக்கொண்டு கிரகம் மாறி வாழ்வது சாத்தியம் இல்லை. ஆனால், எதிர்காலத்தில் என்ன நடக்கும் என்று யார் கண்டார்?

இங்கே வெளியான படங்கள் மூலம் ஜேம்ஸ் வெப் நமக்குக் காட்டி இருப்பது சும்மா டீஸர்தான். அது இன்னும் திறக்கப் போகும் கதவுகள், காட்டப் போகும் உலகங்கள் அலாதியானவவை. அதன் மூலம் பிரபஞ்சம் பற்றிய புரிதலில் பற்பல மைல் தூரங்கள் நாம் பயணிக்கப் போகிறோம். பிரபஞ்சத்தைப் புரிந்துகொள்வதில், சிருஷ்டியின் முடிச்சுகளை அவிழ்த்துப் பார்ப்பதில் அறிவியலைப் போன்ற நம்பகமான ஆசிரியர் நமக்கு இல்லை. இதுவரை ஹபிள் என்ற நல்லாசிரியர் நமக்கு பாடம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார். அந்த வகுப்பில் பாஸ் பண்ணிவிட்டு அடுத்த வகுப்பில் வந்து உட்கார்ந்திருக்கிறோம். இதோ ஜேம்ஸ் வெப் என்ற அடுத்த ஆசிரியர் வகுப்பறைக்குள் நுழைந்திருக்கிறார். அறிவுக் கனல் தெறிக்க நம்மைப் பார்க்கிறார்.

குட் மார்னிங் டீச்சர்!